تو زندگی آدما، خیلی چیزها است و خیلی چیزها نیست. معمولاً هر کسی به یه طریقی برای چیزهائی که نیست دعا می‌کنه که باشه. بعضی‌ها بر این باورند که ستاره دنباله‌دار می‌تونه آرزو رو برآورده کنه، بعضی‌ها معتقدند بچه‌های معصوم دعاشون زود اجابت می‌شه، بعضی‌ها آرزوشونو برای مادر می‌گن چون پیش از خدا ارج و قرب داره و خلاصه هر کس به یه نحوی دعای خودشو به گوش خدا می‌رسونه. اما بهتر نیست که ما مستقیماً به‌خود خدا بگیم؟ پیش خدا دعا کردن یه مزه دیگه داره. با خود خدا، حرف زدن و درددل کردن یه چیز دیگه است. خدا همه جا هست و همه حرفا رو می‌شنوه، ولی ای‌کاش ما بتونیم یه جایگاه مشخصی رو براش قرار بدیم. یه‌جای خلوت و دور از مزاحم، یه‌جائی که هیچ‌کس به اون‌جا سرکت نکشه، مثل دل. دل کوچیک ما آدما، یه جای دور از دسترس بقیه است. دلتون رو یه معبد کنید.  ....................

ای عشق همه بهانه از توست من خامشم و ترانـه از توست

آن بانگ بلنـــــــد صبحگــــــاهی وین زمزمـــــه شبانــه از توست

مــــــــــن اندوه خـــویش را ندانم این گریــــه بی بهانــــه از توست

ای آتش جـــــــــــان پاکبـــــــــازان در خرمــــــن من زبانــــه از توست

افســون شده تو را زبان نیست ور هست همـه فسانه از توست

کشتی مــــرا چه بیــــم دریا؟ توفــــــان ز تو و کرانه از توست

گر باده دهی وگر نه غم نیست مست از تو و میخانـــه از توست